आईची व्यथा

लोळताना -खेळताना, हसताना-गाताना,

आठवतो रे तू मला मिरवताना….

आला तू पदरात माझ्या जेव्हा,

आनंद गगनात मावेनासा होता रे माझा तेव्हा….

रागवायची-शिकवायची नि खेळवायची तूला,

कुशीत घेऊन निजवायची तूला….   

कुठे हरवलायस रे माझ्या बाळा,

रागावलायस माझ्यावर नि झाला आहेस ना वेगळा ?

तुझी वाट पाहून थकले रे मी आता,

जीव झाला आहे कासावीस आता….

नको ते ऐश्वर्य नि नको अशी संपदाही,

ज्यात दिसणार नाहीस तू नजरेला एकदाही….

वेदांती

आईची व्यथा

नवी स्वप्न नव्या आशा

जीवनाच्या वाटेवर चालताना 

कितीतरी वळणे येतात…. 

पुढे आल्यावर त्या वळणांतून 

तीही किती साधी वाटतात…. 

समोर आलेले कुठलेही संकट 

वेळेबरोबर  आपच  सुटून  जातात …. 

घाबरून गेलो या वळणांना 

तर माघे खेचणारे बरेच असतात….

म्हणून प्रश्न प्रश्न नसते करत राहायचे निव्वळ,

ते उलगडविण्यासाठी लागणारी  कौशल्ये  

आत्मसात करायची असतात …. 

नव्या आशा ठेवायच्या असतात,

आणि नवी स्वप्ने बघायची असतात…. 

संधींना ओळखून, 

सदा पुढे नि पुढेच चालत रहायचं असतं,

आणि आयुष्य हसत हसत जगायचं असतं…. 

-वेदांती

navi swapn navya aasha

व्हावी जाणिव

निघू आता या निरर्थकतेतून  ,

शोधू नवे मार्ग काही त्यातून...

नाही गरज आता भित्रेपणाची,
वेळ आहे जाणिवेची नि कर्तृत्वाची....

मग घेणार आहात ना ही जबाबदारी?

कळू देणार ना तुमचे अस्तित्व नि समजदारी?

आहे हृदयातून प्रार्थना हीच परमेश्वराला,

सदा कदा मन लागो सन्मार्गाला...

जरी आपल्यावरच आहे सर्वकाही अवलंबून,
परंतु घडते तेच ज्यास मंजूरी आहे परमेश्वराकडून....
-वेदांती

देवा घरची फुले

मुले म्हणजे देवाघरची फुले

बेभान होऊन प्रत्येक क्षणाचा आनंद घेणारी...

प्रत्येकाच्या आयुष्यात सुगंध दरवळवणारी...

भोळी-भाबडी आणि मातापित्यांची नाजूक कळी असणारी...

पण काहींनी तर कळीला नीट उमलू सुद्धा दिले नाही...
त्या राक्षसांना त्या नाजुक कळ्यांवर इतकिशीही दया आली नाही...

कित्येक मातापित्यांची डोळे भिजली
नि भिजून कोरडीही पडली...

नको का न्याय मिळावा त्या कोमल कळ्यांना?
उमलण्याआधीच ज्यांचा जीव घेतला गेला...

असल्या मानवरूपी राक्षसांना आपणाला संपवायचे आहे...

पुन्हा नवे राक्षस तयार होणे थांबवायचे आहे...

कितीतरी कळ्या तर तुटून गेल्या उमलतानाच,

पण नव्या उमलणार् या कळ्यांना मात्र आपणाला
मोकळा श्वास घेऊ द्यायचा आहे....

-वेदांती

देवा घरची फुले

आई-वडील

लहानपणी नव्हती ओळख अस्तित्वाची आपणास,
हरवून गेलो होतो खेळ-खेळणींच्या नादात... 

तेव्हा तर स्वतःची ओळखही स्वतः करता येत नव्हती...
ओळख करून देणार असे कुणी नाही आई नि बाबाच होती...

त्यांनी आपल्यासाठी केलेली कार्ये ती जगावेगळीच...
फेडता फिटणार नाही ऋण त्यांचे कुठलेही कधीच...

प्रेमाला त्यांच्या समजुन घ्यायला हवे,
त्यांनीच तर दिले होते आपणास तत्त्व नवे...

जबाबदारी आल्यावर त्यांची का बरेचजण तोंड फिरवतात?
आदर सत्कार तर सोडा, नीट बोलणच विसरतात....

आहात कृतज्ञ त्यांच्याबद्दल तर आहे बरे...
त्यांची तिच अपेक्षा असते हे खरे...

आपल्या आनंदातच तर आनंद लपलेला असतो त्यांचा... 
म्हणूनच प्रत्येकाला असावा अभिमान आपल्या आई-वडिलांचा...                                                                                           

-वेदांती

आई-वडील

सारांश रुपात :

In summary form:

We didn't know who we were when we were small. We were just lost in games and toys. We couldn't even introduce ourselves to anyone. Our parents were only there who helped us in every way. They have taught us great things. We can never repay our parents. We should understand their love. They have given us many principles. Many of us refuse to take their responsibility. Many of us don't respect & even dislike to talk to them but we have to be grateful for them. This is the only thing they want. Their Happiness is just in ours. So everyone should be proud of their parents.

ग्रेट आहेत ना बाबा!

आहेत जे आयुष्यातले पहिले HERO,
ज्यांच्यामुळे कुठल्याही अडथळ्यांचा
आकडा होतो ZERO....

ज्यांच्या हातात हात धरून आले इथपर्यंत,
त्यांच्या मार्गदर्शनानेच तर पोहोचेल ध्येयापर्यंत....

काहीही न विचारता , काहीही न बोलता
प्रत्येक गोष्ट दिली त्यांनी हसून,
त्यांनी जरासा धीर देताच सगळे प्रश्न गेले
सुटून....

आजपर्यंत कुठल्याच गोष्टीला नकार दिला नाही,
त्यांच्याशिवाय जीवनाचा एक क्षणही
पुढे गेला नाही....

स्वतःसाठी काहीही न करता कुटुंबाला आनंदी
ठेवतात,
स्वतः सगळे दुःखं गिळून सगळ्यांना
मात्र खूप हसवितात....

बाबा तुम्ही खरच खूप GREATआहे,
तुमच्यामूळेच तर यशाचा मार्ग सोपा आणि
STRAIGHT आहे....

संधी मिळालेली मला मी कधीच गमावणार
नाही....
शेवटपर्यंत सोबत राहून तुम्हाला मी हसवित
राहील....
तुमच्याच पावलांवर पाऊल ठेवून ,
जीवनाचा आनंद घेत राहील....
-वेदांती

असच असतं प्रेम

सुखमय जीवनासाठी आवश्यक असतं , ते प्रेम... 

प्रफुल्लित असण्यासाठी उपकारक असतं , ते प्रेम...

प्रेम तर विश्वातील कणाकणांवर करायचं असतं...  
आयुष्य देणार् या विधात्यावर करायचं असतं... 

जन्मदाते आई-वडिलांवर करायचं असतं... 
वेळोवेळी साथ देणार् या मैत्रीवर करायच असतं... 

ते कधी मनाला प्रसन्न करून ओठांवर हसू आणणारं असतं... 
तर कधी हृदयाला स्पर्श करून आनंदाश्रु आणणारं असतं...

प्रेम हे असच असतं;
जितकं दिलं त्यापेक्षा अधिक मिळत असतं...

म्हणूनच ठेवायची असते मनात प्रेमभावना 
कारण व्यर्थच आहे हे जीवन प्रेमाविना...
-वेदांती

असच असतं प्रेम

ध्येयपूर्तीचं स्वप्न

आयुष्य कसं हवेच्या झुळूकेसारखं भरकन निघून

जाणारं असतं .....

आणि त्यातून अनेक शैली कौशल्ये शिकवून

जाणारं  असतं....

आयुष्यात कोण कधी कुठे पोहोचणार हे सांगणं

किती कठीण आहे ना...

पण त्यातील या 'कोणाची' कशी स्थिती असावी

हे मात्रं ठरलेलं आहे...

प्रबळ इछाशाक्तिनेच , मन आकाशातील

पक्श्याप्रमाणे उंच भरारी घेऊ शकतं...

ध्येय ठेवूनच , आपल्या मार्गावर चालू शकतं...

ध्येयाकडे लक्ष केन्द्रित करून, आयुष्य तेजोमय

बनवायचं असतं...

सत्य आणि सभ्यतेच्या मार्गानेच, मनाचं

ध्येयपूर्तीचं स्वप्न शक्य असतं...

आयुष्यातील संधीना ओळखून पुढे निघत

जायच असतं...

एवढंच की, समाधानी होऊन; या  विश्वाच्या

आभारी व्हायचं असतं.....

-वेदांती